The Southwest
Sinds mijn jeugd kom ik regelmatig in New York, waar ik begin jaren ’80 deels in Brooklyn ben opgegroeid. Zodra ik op JFK land, voelt het als thuiskomen. Tijdens de coronapandemie besefte ik dat ik eigenlijk alleen New York ken, en dan nog niet eens de hele staat, laat staan het land. Ik besloot dat ik, zodra het weer kon, de rest van Amerika wilde ontdekken. Mijn New Yorkse vrienden raadden unaniem het Zuidwesten aan. Eerst dacht ik dat het een cliché was en vreesde ik drukte op Route 66, maar niets was minder waar. In mei reisde ik door een adembenemend, afwisselend landschap, bijna zonder toeristen, en ontdekte een totaal ander Amerika.
Aangekomen in LA valt meteen de uitgestrektheid op, met huizen in allerlei stijlen. Op straat zie je weinig mensen; iedereen zit in de auto, cruisend over de eindeloze 16-baans snelwegen die als aders door de stad lopen. Op de heuvels wonen de rijken, terwijl de armere wijken vooral in de dalen liggen. Dakloosheid is overal zichtbaar, zelfs vlak buiten Beverly Hills staan tentenkampen. Ook aan food trucks is geen tekort. We genieten van een Mexicaans ontbijt bij "Shack in the Back," een klein tentje achter een tankstation. Tijdens de reis ontdek ik dat het enige verse, homemade eten vaak Mexicaans is en te vinden op de meest onverwachte plekken.
Volgens mijn moeder was mijn eerste woord "taxi" toen ik opgroeide in New York. En nu, 44 jaar later, stap ik nog steeds graag in een taxi in de VS, want je belandt vaak in geweldige gesprekken. In LA had ik geluk: mijn Uber-chauffeur was de gepensioneerde Emmy-winnende geluidsman Christopher Harvengt. Binnen no-time wist ik alles over de Hollywood-staking, en kreeg ik inzicht in hoe hij als republikein zich schaamt voor Trump. Zijn zoon, die in het leger zit, heeft een andere kijk en waarschuwt voor de diepe verdeeldheid, zelfs binnen de militaire rangen. Met spanning kijkt hij uit naar de verkiezingsuitkomst. Ik stap uit en denk: wie heeft CNN nodig?
Die avond duiken we in de muziek van de jonge Burnside in de Troubadour, waar hij de blues speelt met een rauwe, authentieke passie die je alleen kunt krijgen als je opa de legendarische bluesman R.L. Burnside is. Met elke noot en elk akkoord voelt het alsof je een tijdreis maakt naar de soulvolle roots van de blues.
De volgende dag verkennen we de Getty en The Broad, twee kunstmusea die door miljonairs zijn opgezet en hun enorme collecties gratis toegankelijk hebben gemaakt. De Getty, opgericht door olie-magnaat J. Paul Getty, is een architectonisch meesterwerk met een indrukwekkende mix van oude en moderne kunst. Even indrukwekkend is The Broad, opgericht door miljardair Eli Broad, met een opvallende “honeycomb” gevel en een grensverleggende collectie hedendaagse kunst. Terwijl je door deze musea dwaalt, voel je de grandeur van hun bijdrage aan het publiek en realiseer je je hoe de Nederlandse rijken hier nog in het niets vallen. Geruchten suggereren zelfs dat Beyoncé en Jay-Z momenteel hun eigen kunstcollectie opbouwen en kunstenaars steunen, geheel zonder subsidie. Dit toont aan dat de VS vooroploopt in diversiteit en culturele investering, en misschien is het tijd dat onze rijke Europeanen hier wat inspiratie uit putten.
Even buiten LA bruist de stad nog door in de woestijn. Denk aan Palm Springs, waar sterren hun vakantiehuizen hebben, of de iconische Joshua Tree van Anton Corbijn’s U2-cover. Wij gingen naar Papa & Heriets voor een laatste concert voordat we verder de woestijn in zouden trekken. Onze Uber-chauffeur, een vriendelijke African American met een passie voor wereldradio (ja, zelfs Hilversum!), informeerde ons dat er geen cell phone ontvangst is bovenop de berg. Maar belangrijker, hij vertelde ook hoe hij bij zijn verhuizing naar de woestijn (vanuit LA) vast kwam te zitten op een zandige berm, en waarschuwde ons op te letten voor verradelijk zand.
En ja hoor, de volgende dag maakten wij bijna dezelfde fout. We stopten bij wat we dachten een zoutvlakte was voor een foto, maar het bleek de industriële faciliteit Operatie Amboy, waar mineralen worden gewonnen. Het terrein was zo instabiel dat we bijna met jeep en al door het zand van de berm zakten. En zo werd ik er aan herinnerd waarom ik zo hou van taxi rijden in de VS—je komt altijd de beste verhalen en tips tegen, net zoals mijn eerste woordje “taxi” al voorspelde!
